İnsan olmak, hayatın bir noktasında yalnız kalmak demektir, ancak burada önemli bir uyarı var: Genellikle izolasyon ve yalnızlığı, küçük çocukların başına gelen bir şey değil, yetişkinlerin veya gençlerin ruh sağlığı deneyimi olarak düşünürüz. Ancak ABD Kız İzcileri (GSUSA) tarafından görevlendirilen ve 1000 kız çocuğuyla yapılan ulusal temsili yeni bir anket bunun aksini gösteren çarpıcı kanıtlar sunuyor.

Ankette, yaşları 5 ile 7 arasında değişen en küçük kızların neredeyse üçte ikisi yalnızlık hissettiğini bildirdi. Bu yüzde yaşla birlikte arttı; 11 ila 13 yaşları arasındaki kızların neredeyse dörtte üçü aynı şeyi hissetti.

Araştırmada kızların yalnızlığına katkıda bulunan faktörler araştırılmamış olsa da uzmanlar, ebeveynlerin izolasyonu ve evde ekran başında geçirilen sürenin muhtemelen önemli bir rol oynadığını söylüyor. ABD Genel Cerrahı’nın yalnızlık ve izolasyon hakkındaki 2023 raporuna göre genel olarak sosyal bağlantı azalıyor gibi görünüyor. Sosyal ağlar küçülüyor ve toplumsal organizasyonlara katılım azalıyor.

“[W]Bunun yetişkinlerimizde olup bitenlerin bir yansıması olduğunun farkına varmalıyız” dedi Ulusal Akıl Hastalıkları İttifakı (NAMI) tıbbi direktör yardımcısı Dr. Christine Crawford, anketin bulguları hakkında.

NAMI ankete dahil olmasa da, kâr amacı gütmeyen kuruluş kızlara, personele ve yetişkin gönüllülere ruh sağlığı kaynakları sağlamak için GSUSA ile ortak çalışıyor.

Anketin bulgularına şaşırmayan Crawford, ebeveynlerin ve bakıcıların bir topluluğa veya ağa bağlı olmadığında çocuklarının da genellikle benzer fırsatlardan mahrum kaldığını söyledi. Yetişkinlerin, kişisel ilişkiler geliştirmek yerine ekran başında daha fazla zaman geçirebilmeleri de dahil olmak üzere çeşitli nedenlerden dolayı yalnız olduklarını belirtti.

Genç kızlar neden yalnızlık yaşayabilir?

Anket, Mart 2024’te anketi doldurma talebiyle ebeveynleriyle e-posta yoluyla iletişime geçerek kızlara ulaştı. Çocukları henüz okuma yaşına gelmemiş ebeveynler, soruları anlattı ve yanıtları doldurdu.

GSUSA’da kız ve gönüllü deneyimi olan başkan yardımcısı Sarah Keating, Mashable’a, son yıllarda birlik üyelerinden akıl sağlığının en büyük endişeleri olduğunu duyduktan sonra örgütün kızlarla konu hakkında anket yaptığını söyledi.

Anket, yalnızlığın yaşla birlikte artmasıyla birlikte kızların özgüveninin de azaldığını ortaya çıkardı. 11 ila 13 yaş arasındaki kızların yalnızca yüzde 73’ü “zorlukların üstesinden gelme” yeteneklerine inandıklarını söylerken, 5 ila 7 yaş arasındaki kız çocuklarında bu oran yüzde 86 oldu.

Keating, en küçük kızlar arasındaki yalnızlık duygusunun kendilerinin ve ailelerinin ekran başında ne kadar zaman harcadıklarıyla bağlantılı olabileceğini söyledi.

Gençler ve ebeveynlerin ekran başında kalma süreleri hakkında Mart ayında yayınlanan bir Pew Research raporu, gençlerin neredeyse yarısının, konuşmalar sırasında ebeveynlerinin “en azından bazen dikkatlerinin telefonları yüzünden dağıldığını” söylediğini ortaya çıkardı. Gençlerin yaklaşık aynı yüzdesi kendilerinin “neredeyse sürekli” çevrimiçi olduklarını söyledi.

Pew raporu küçük çocukları ele almasa da Birleşik Krallık iletişim düzenleyicisi Ofcom tarafından toplanan veriler, 5 ila 7 yaş arası çocukların giderek daha fazla çevrimiçi olduğunu ortaya çıkardı. Dörtte üçü tablet kullanıyor ve neredeyse dörtte biri akıllı telefona sahip.

Araştırmaya dahil olmayan Çocuk Ruh Sağlığı Vakfı’nın klinik direktör yardımcısı Dr. Whitney Raglin Bignall, “Herkes kendi odasında kendi işini yapıyor” dedi. “Birçok açıdan aile, dikkat dağınıklığından dolayı eskisi kadar birbirine bağlı değil.”

Küçük çocuklarda yalnızlık nasıl anlaşılır?

Raglin Bignall, yalnızlığın normal bir duygu olmasına rağmen fazlasının zararlı olabileceğini söyledi. İzolasyon kaygı, depresyon ve intihar düşüncesi veya davranışı için bir risk faktörüdür.

Raglin Bignall, ebeveynler yalnızlık belirtilerini gözetliyor olsa da, kendilerini yalnız hissettiklerini ifade edemeyen veya bir aktiviteyle meşgul olduklarında memnun görünen küçük çocuklarda bu belirtileri fark etmenin zor olabileceğini söyledi. Ebeveynlerin, yalnızca bir şeylerin ters gittiğinden şüphelendiklerinde değil, çocuklarına duyguları ve bunları düzenli bir uygulama olarak nasıl paylaşacaklarını öğretmelerinin genellikle önemli olduğunu belirtti.

NAMI’den Crawford, ebeveynlerin çocuklarının günlük işleyişindeki değişiklikleri izlemelerini tavsiye ediyor. Normalde neşeli ve meşgullerse ancak sık sık sıkılıyorlarsa, içine kapanıyorlarsa veya okula ya da sosyal aktivitelere katılmayı reddediyorlarsa, bu ebeveynlerin görmezden gelmemesi gereken bir işarettir. Uyku, iştah, enerji düzeyi ve akademik performanstaki değişiklikler de değildir.

Bir çocuk ne hissettiğini ifade etmekte zorlanıyorsa öfkelenebilir, asabi olabilir ve sinir krizi geçirmeye yatkın olabilir. Crawford, bunun gençlerin, özellikle de öfke nöbetleri geçmişi olmadığında, sıkıntılarını dile getirmelerinin bir yolu olduğunu söyledi.

Crawford, başkalarına yük olduklarından bahseden, kimsenin onları umursamadığını ya da hayatta kalmak istemediklerini hisseden çocukların, intihara meyilli duygular yaşayabilecekleri için derhal güvenilir bir sağlık hizmeti sağlayıcısı tarafından görülmesi gerektiğini söyledi.

Çocuklarının yalnız olduğundan endişelenen ebeveynlere, öyle olduklarını hemen varsaymamaları çağrısında bulunuyor çünkü onlar farklı bir zorluk yaşıyor olabilirler. Bunun yerine Crawford, ebeveynlerin çocuklarına ulaşmalarını ve sık sık ağlama, oyun alanını ziyaret etmede tereddüt etme veya arkadaşlarından uzaklaşma gibi gözlemledikleriyle ilgili merakla ve yargılamadan konuşmalarını öneriyor.

Çocuğunuz yalnızsa ne yapmalısınız?

Crawford, bir çocuk yalnız olduğunu belirttiğinde ebeveynlerin ona daha bağlı hissetmelerine neyin yardımcı olabileceğini sorarak başlaması gerektiğini söyledi. Ebeveynleriyle yürüyüşe çıkmak veya bir akrabanın evini ziyaret etmek gibi basit tepkiler verebilirler. Ebeveynler ayrıca çocuklarına başa çıkma becerilerini modellemenin bir yolu olarak kendilerini daha az yalnız hissetmelerine yardımcı olacak şeyler önerebilir.

GSUSA araştırması, her yaştan çoğu kızın ekran karşısında olmak yerine yaratıcı olmayı, dışarı çıkıp oynamayı veya aileleriyle vakit geçirmeyi tercih ettiğini ortaya çıkardı. Çocuğunun yalnız olduğunu öğrenen ebeveynler, hem çocuk hem de aile için ekran başında geçirilen süreyi değerlendirerek başlayabilir ve bunun yerine kişisel deneyimlere öncelik verme fırsatlarını arayabilir.

Crawford, ebeveynlerin, çocuklarının katıldığı etkinliklerin sosyal bağlantıya mı yoksa performansa mı yönelik olduğunu da dikkate alması gerektiğini söyledi. Örneğin, takım olarak çalışmayı ve başkalarıyla iletişim kurmayı öğrenmek yerine teknik becerilere odaklanan bir gençlik futbol takımını düşünün. Kendini yalnız hisseden bir çocuk için, bireysel deneyim etrafında oluşturulan bir ekip, diğer çocukların yanında bile kendilerini yalnız hissetmelerine neden olabilir.

Raglin Bignall, ebeveynlerin çocuklarıyla sağlıklı bir arkadaşlığın neye benzediğini paylaşmalarını ve onlarla okulda veya oyun alanında karşılaşabilecekleri sosyal zorluklar hakkında konuşmalarını önerdi. Çocuk Ruh Sağlığı Vakfı’nın ebeveynlere yönelik, çocukların arkadaş edinmelerine ve ortama uyum sağlayamadıklarını düşünen çocuklara nasıl yardımcı olabileceklerine dair makaleler de dahil olmak üzere ilişkilerle ilgili kaynaklardan oluşan bir kütüphanesi vardır.

Raglin Bignall, anket sonuçlarının insanlara küçük çocukların kronik yalnızlıktan derinden etkilenebileceğini ve ebeveynlerin bunu önleme konusunda proaktif olabileceğini hatırlatmasını umduğunu söyledi.

“İnsanların ait olmaya, uyum sağlamaya ve diğer insanlarla bağlantı kurmaya ihtiyacı var” dedi.